Este mes o ten mais difícil que ningun outro para lhe caer ben a ninguén. Empeza a hibernación, chegan as choivas, cae a noite, morre a gente.
Dia de defuntos para sempre vencelhado à lembranza dos que escolheron este dia para marchar. Familiares, referencias intelectuais, ídolos...
Aínda asi, o corpo sabe das estreituras que lhe agardan e tenta encher ocos, expandir-se.
A festa continua pese a todo...
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
2 comentarios:
As campás do monte das animas, os golpes na porta do fantasma do pai morto no Don Xoán de Mozart, arrastrar de cadeas da pobre estadea da santa compaña, o galopar do xinete buscando a súa cabeza entre as cabazas, os pasos amortecidos dos defuntos que percorren as rúas de Mondoñedo a espera dunha carruaxe......... mortos e vivos mesturados no magosto, comendo nas tortas de chicharróns recén forneadas tras facelo San Martiño............
¡¡¡¡¡¡¡COMO MOLA ESTE MES!!!!!!!!!!
Por non falar, amigo Crisipo, das multicolores paisaxes que nos brinda o bosque caducifolio!
Publicar un comentario